Het harde arbeidsleven van een Kenia vrijwilliger

Dat het hier regelmatig zweten geblazen is op het werk is jullie wel bekend. (32 graden Celcius in de schaduw), maar dat vakantie ook flink actie inhoudt dat ziet u alhier:
5 weken lang ben ik door Kenia en net daarbuiten getrokken. 2 weken met VSO collega's, en 3 weken met Friso, uit NL.

In de eerste 2 weken hebben we één van de meest interessante uithoeken van het land bezocht, waar ik relatief dicht bij in de buurt woon. Slechts 10 uur reizen. Vanuit andere plaatsen in Kenia kost het 2-3 dagen om er te komen, tenminste als je over land reist. Vliegen kan altijd. Het gaat hier om Lake Turkana, een monsterlijk oud zoutwater-binnenmeer waar niet de oudste, maar wel miljoenen jaren ouden mensenresten zijn gevonden. Waar nijlpaarden en nijlkrokodillen er redelijk conventioneel uitzien vergeleken met de zeer exotische Turkana-bevolking. Het Turkana-district is erg droog, woestijnachtig, en mijn weet hier uitzonderlijk goed in leven te blijven. In het algemeen dan. Als droogteperioden toeslaan dan komt het hier hard aan. Men leeft vooral van het houden van geiten en kamelen, en de onuitputtelijke hoeveelheid Tilapia-vis in het Turkana-meer. We verbleven in een bijzonder resort: een soort palmstrand in het midden van een woestijn. Op de foto's kun je zien wat ik bedoel. Tussen de palmbomen staan wat traditionele Turkana-hutten met niet-Turkana bedden. Het water van het meer heeft een groenblauwe kleur, wat het meer ook de bijnaam The Jade Sea geeft. Aangename temperatuur, en geen gevaarlijke dieren die je het water uitjagen. Het resort is compleet leeg, d.w.z. kwa toerisme. Het bevindt zich al niet bepaald op een doorgangsroute, maar het is ook nog eens in heropeningsfase, na zo'n 5 jaar gesloten te zijn geweest. Voor degene die ooit op zoek wil: het is het Eliye Springs Resort. Grote aanrader, en ultieme onthaasting. Van de Turkana-mensen zelf heb ik helaas geen foto's, doordat m'n digi-cam stopte te bestaan. Ik heb wel wat zwart-wit foto's, maar die gaan pas in A'dam de ontwikkeling in. Als je nieuwsgierig bent naar hoe de Turkana eruitzien, dan kun je Googlen, en niets wat je vind is te overdreven, mensen zien er echt geweldig gedecoreerd uit. Voor mensen die zo geïsoleerd leven is het opmerkelijk dat er zo'n decoratiedrang is. Voor wie doe je het dan, vraag je je af, en nu ik er over nadenk heb ik m'n kans laten schieten om het ze zelf te vragen toen ik er was.

Na Lake Turkana ben ik met de VSO'ers naar het Amboseli Park gegaan voor een paar dagen kamperen. Het ligt in het zuiden, aan de grens van Tanzania, en het park is zwaar bevolkt door vooral zebra's en olifanten. Aangename omgeving van waaruit je Kilimanjaro kunt zien.

Om bij te komen van al dat natuurgeweld ben ik een kleine week gaan bivakkeren in Nairobi, en die stad is toch lichtelijk verslavend. Een echte volwassen grote stad met alle drukte en leven die daarbij hoort. Leuk om een weekje doorheen te lopen, hoewel ik zelfs daar leeuwen, luipaarden, neushoorns etc. heb gezien, in het Nairobi National Park om precies te zijn.

In de tussentijd is er in Kenia door het volk in grote getale gestemd om een nieuwe grondwet aan te nemen, hetgeen gelukt is. Een kleine revolutie, een Obama-achtig 'change'-gevoel, doordat het de eerste echte grondwet van het onafhankelijke land Kenia is. De vorige grondwet stamde uit de Engelse koloniale tijd, en dan is de onafhankelijkheid toch net ff geen 100%. Nu wel dus, en de nieuwe moet ook beter zijn uitgerust op het tegengaan van corruptie en machtsmisbruik.

Friso kwam aan in Nairobi, vers vanuit A'dam om een zorgvuldig opgebouwde trip te doorlopen. Eerst The Big Five bekijken in het Masai Mara Park. De Vijf zijn Olifant, Leeuw, Neushoorn, Luipaard en Buffel. Drie had ik er al gezien, twee waren nog een mysterie. Tevens zou dit hét moment moeten zijn om de massamigratie van 'wildebeasts' – gnoes zijn dat – te zien die jaarlijks vanuit het Tanzaniaanse Serengeti Park naar het Keniaanse Masai Mara deel georganiseerd wordt, daarbij spectaculair de Mara rivier overstekend waar krokodillen de massa's fijntjes uitdunnen. We waren er drie dagen, en in het kort gezegd: we hebben de Big Five gezien, op één dag zelfs, en nog voor het ontbijt. Ook veel, en nog meer, gnoes gezien, die echter halsstarrig weigerden om de Mara-rivier over te steken. Er dreven wel wat lok-gnoes rond van vorige pogingen, en de krokodillen keken wat verzadigd en versuft uit hun ogen. Om het goed te maken zagen we dan wel weer een luipaard een gnoe wegwerken.

Na deze niet al te inspannende warming-up zijn we vertrokken naar Tanzania, om van daaruit de beklimming van de Kilimanjaro op te starten. Een 6-daagse wandeltocht via de bijzonder mooie Lemosho route. Mocht je op een dag die berg op willen, dan is dit wat mij betreft een grote aanrader qua route. Je kunt 'm in 6, 7 of 8 dagen doen, maar wij deden de snelwandelvariant dus. Of eigenlijk de 'loop elke dag wat langer door'-variant. Erg mooie route zoals gezegd, begint in een bos, en na 1 dag lopen zie je voor het eerst de top van de Kili. Vanaf dat moment houd je de top voortdurend in zicht, en cirkelt er als het ware als een boa constrictor omheen, totdat je je na 4 ½ dag aan de top zelfve vergrijpt. Onderweg kom je alles tegen van goed te belopen rotswanden, tot fenomenale uitzichtpunten, tot Mount Kenya-achtige vreemde planten- en bomensoorten, die uit een vergeten jaren '70 science fiction project lijken te komen. Slapen gaat in tenten, die vriendelijke porters voor je meeslepen. De daadwerkelijke beklimming naar de top start rond middernacht zodat je rond zonsopkomst op de Uhuru Peak aankomt, met 5895 meter het hoogste punt van Afrika, en officieel de hoogste vrijstaande berg ter wereld. Het gevoel van op de top van Afrika staan is toch wel heel bijzonder. Waar Mount Kenya een soort rotspunt als piek heeft, is Uhuru Peak meer een soort met sneeuw belegde wandelboulevard. Erg relaxed, en het was zeer zonnig weer. Als iedereen is zoals ik wordt de berg wel elk jaar een paar centimeter lager denk ik, aangezien ik een kleine collectie lava-stenen heb meegenomen. Als het te erg wordt, en de berg te laag dan ga ik ze graag een keer terugbrengen.

Na deze klim zijn we afgedaald tot absoluut zee-niveau, in Lamu, een eiland aan de noord-oostkust waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan sinds 1900. Er rijden geen auto's, kan ook niet want de straten zijn niet meer dan een meter breed in het algemeen. Er lopen wel veel ezels als praktisch vervoermiddel, vooral vrachtvervoer. Huizen zijn als stapelsgewijs neergezet, en de hele sfeer is pittoresk, als een sfeer dat kan zijn tenminste. Een stralende, geeuwende rust. En dat nog wel tijdens Ramadan, die net vol aan de gang was toen we er waren. Het eiland is sterk islamitisch, en wel van de sympathiekste soort die je je kunt voorstellen. Kleding is islamitisch, en past op een bepaalde manier erg goed in het straatbeeld, waarschijnlijk ook omdat dat het straatbeeld ís. We hebben een dhow-tocht gemaakt, ofwel een vaart op een oude houten zeilboot, waar de giek van vervangen is door een touw, en lijkt effectief te zijn. Ook wat van het strandleven geproefd.

Na Lamu op naar Malindi, een door Italianen overgenomen kustplaats met mooie stranden. Er zijn Italiaanse supermarkten, goede restaurants, en je kunt er overal met Italiaans terecht als je zou willen. De stad was rustig en leeg, laagseizoen, en geen mens op de stranden te bekennen. Onthaasten voor gevorderden dus, en dat is goed gelukt.

Nu ben ik terug in Kapenguria, en kan zeggen dat het een erg goede vakantie was in goed gezelschap. En heb nu volgens mij echt alle hoeken van Kenia gezien, afgezien van het onbegaanbare noord-oosten (niet de kust, maar de binnenlanden), dat iets te dicht bij Somalië ligt.

Groeten allemaal & hasta la vista!
Bart